درمان آرتروز مفصل ران
استئوآرتریت یا همان آرتروز، یک بیماری شایع است که بسیاری از افراد با افزایش سن به آن مبتلا می‌شوند. این می‌تواند در هر مفصلی در بدن رخ دهد، اما اغلب در مفاصل تحمل‌کننده وزن، مانند مفصل ران ایجاد می‌شود. آرتروز مفصل ران باعث درد و سفتی می‌شود. ممکن است انجام فعالیت‌های روزمره مانند خم شدن برای بستن کفش، بلند شدن از روی صندلی یا حتی پیاده‌روی کوتاه را برای افراد مبتلا سخت کند. از آنجایی که آرتروز به مرور زمان بدتر می‌شود، هر چه زودتر درمان را شروع کنید، احتمال اینکه بتوانید تأثیر آن را بر زندگی خود کاهش دهید، بیشتر می‌شود. اگرچه هیچ درمانی برای آرتروز وجود ندارد، اما گزینه‌های درمانی زیادی وجود دارد که به شما در مدیریت درد و فعال ماندن کمک میکند.
استئوآرتریت، آرتروز چیست؟
آرتریت، به معنای التهاب مفاصل است که باعث درد و تورم در مفاصل بدن مانند زانو یا لگن می‌شود. استئوآرتریت که به عنوان بیماری مفصلی دژنراتیو یا آرتریت مرتبط با افزایش سن نیز شناخته می‌شود، اغلب با افزایش سن به وجود می‌آید. استئوآرتریت زمانی رخ میدهد که التهاب و آسیب به مفصل باعث تجزیه بافت غضروفی شود. به نوبه خود، این اختلال باعث درد، تورم و تغییر شکل مفاصل می‌شود. غضروف، ماده‌ای سفت و لاستیکی است که انتهای استخوان‌ها را در مفاصل می‌پوشاند. وظیفه اصلی غضروف، کاهش اصطکاک در مفاصل است و به عنوان یک جاذب ضربه عمل میکند.
هنگامی که آسیبی به مفصل وارد می‌شود، غضروف جذب این آسیب را با تغییر شکل هنگام فشرده شدن نشان میدهد. این به دلیل آن است که غضروف از آب و پروتئین تشکیل شده است. از این رو، به دلیل محتوای بالای آب آن، می‌تواند این کار را انجام دهد. اگرچه غضروف ممکن است در صورت آسیب‌دیدگی تا حدودی ترمیم شود، اما در بدن بعد از آسیب‌دیدگی، غضروف جدیدی رشد نمی‌کند. تغییرات در استئوآرتریت معمولاً به آرامی در طی سالیان متمادی رخ میدهد. با این حال، موارد استثنایی نیز وجود دارد.
انواع آرتروز که مفصل ران را درگیر می کند
اگر مفصل ران شما دچار آرتریت شده است، مهم است که نوع آرتریتی که ممکن است باعث آن شده باشد را بدانید. به این دلیل که هر نوع آن، می تواند داروها و درمان های خاص خود را داشته باشد. در اینجا برخی از رایج‌ترین انواع آرتریت که مفصل ران را درگیر میکند، آورده شده است:
آرتروز
آتروز یا همان استئوآرتریت، شایع‌ترین نوع آرتریت مفصل ران است. استئوآرتریت (OA)، یک بیماری دژنراتیو مفصلی است که در آن غضروفی که انتهای مفصل را تحت فشار قرار میدهد، به تدریج از بین می‌رود. استئوآرتریت اغلب به دلیل ساییدگی و پارگی روی مفصل که با افزایش سن اتفاق می‌افتد، رخ میدهد. همچنین می‌تواند در نتیجه آسیب به مفصل رخ دهد. به گفته پزشکان، خطر ابتلا به آرتروز مفصل ران در طول زندگی حدود ۲۵ درصد است، اگرچه بسیاری از افراد فقط علائم خفیف خواهند داشت. کسانی که در سنین پایین‌تر به استئوآرتریت لگن مبتلا می‌شوند، اغلب با یک بدشکلی مادرزادی مفصل ران به نام دیسپلازی هیپ متولد می‌شوند.
اسپوندیلوآرتریت محوری و اسپوندیلیت آنکیلوزان
اسپوندیلوآرتریت محوری، نوعی آرتروز التهابی است که عمدتاً مفاصل پشت و ساکروایلیاک (محل اتصال ستون فقرات به لگن) را درگیر میکند، اگرچه می‌تواند مفاصل دیگر را نیز درگیر کند. این بیماری، برای طیفی از بیماری است که شامل اسپوندیلوآرتریت محوری غیر رادیوگرافیک است. در اسپوندیلوآرتریت محوری غیر رادیوگرافیک، التهاب در ستون فقرات و مفاصل ساکروایلیاک وجود دارد اما تغییرات قابل مشاهده در مفاصل در عکس‌برداری اشعه‌ایکس دیده نمی‌شود. اسپوندیلیت آنکیلوزان، زمانی است که آسیب مفصل در اشعه ایکس قابل مشاهده است. درگیر شدن مفصل ران در اسپوندیلوآرتریت محوری رایج است. مطالعات نشان میدهد که می‌تواند ۲۰ تا ۳۰ درصد از بیماران را تحت تاثیر قرار دهد و اغلب می‌تواند ناتوان‌کننده باشد. تحقیقات نشان میدهد که علائم این بیماری ممکن است در واقع نشان‌دهنده ابتلا به بیماری شدیدتر باشد و با احتمال آسیب استخوانی بیشتر در طول زمان همراه باشد.
آرتروز پس از سانحه
آرتریت پس از سانحه، نوع رایج آرتریت لگن است که در نتیجه آسیب ایجاد می‌شود، حتی اگر این آسیب مدت‌ها قبل اتفاق افتاده باشد. به عنوان مثال، رگ‌به‌رگ شدن، شکستگی یا دررفتگی ممکن است ناشی از آسیب‌دیدگی در زمین خوردن، تصادف رانندگی یا ورزش باشند که به غضروف آسیب رسانده‌اند. حتی می‌تواند منجر به فرسودگی زودرس مفصل شود. علائم ممکن است در عرض چند سال ظاهر شوند یا ممکن است چندین دهه طول بکشد تا موجب درد مفصل شود که این تنها در ۵ تا ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به آرتریت مفصل ران رخ میدهد. آرتریت پس از سانحه معمولاً بزرگسالان جوان را تحت تأثیر قرار میدهد.
روماتیسم مفصلی
آرتریت روماتوئید یا همان روماتیسم مفصلی، یک بیماری التهابی مزمن است که در آن سیستم ایمنی بدن به خود حمله میکند و باعث التهاب، تورم، سفتی و درد در مفاصل مختلف می‌شود. این بیماری اغلب ابتدا در مفاصل کوچک دست و پا رخ میدهد، اگرچه می‌تواند سایر مفاصل مانند زانو، آرنج، لگن و گردن را نیز تحت تاثیر قرار دهد. آرتریت روماتوئید به طور معمول هر دو لگن را به طور همزمان درگیر میکند، اما می‌تواند هر دو طرف را در فواصل زمانی مختلف درگیر کند. به لطف پیشرفت‌های پزشکی، مانند داروهای اصلاح‌کننده بیماری از جمله داروهای بیولوژیک و جراحی تعویض مفصل، ناتوانی ناشی از آرتریت در لگن با آرتریت روماتوئید در حال حاضر کمتر رایج است.
لوپوس اریتماتوی سیستمیک
لوپوس، یک بیماری خودایمنی است که زمانی رخ میدهد که سیستم ایمنی بدن به بافت ها و اندامهای خود حمله میکند. التهاب ناشی از لوپوس می‌تواند قسمت‌های مختلف بدن از جمله مفاصل، کلیه‌ها، مغز و سیستم عصبی مرکزی، قلب، ریه‌ها و رگ‌های خونی را تحت تاثیر قرار دهد. انواع مختلفی از لوپوس وجود دارد. شایع‌ترین نوع این بیماری، لوپوس اریتماتوز سیستمیک است. لوپوس ممکن است هر دو لگن را همزمان درگیر کند. بیماری مفصل ران در لوپوس اریتماتوی سیستمیک معمولاً به نکروز آواسکولار مربوط می‌شود، جایی که مفصل ران به طور ناگهانی جریان خون را از دست میدهد و باعث درد و کاهش دامنه حرکتی می‌شود.
تحقیقات نشان میدهد که این عارضه در حدود ۱۰ درصد از بیماران لوپوس رخ میدهد. اگر نکروز آواسکولار مفصل ران پیشرفت کند، سر استخوان ران (بالای ران شما) ممکن است شکسته شود و نیاز به تعویض کامل مفصل ران داشته باشد. این می‌تواند به طور خود‌به‌خود در لوپوس اتفاق بیفتد، اما این اختلال اغلب با بیمارانی که دوزهای طولانی‌مدت استروئید مصرف می‌کنند، مرتبط است.
علائم آرتروز مفصل ران
درد و سفتی مفصل ران، از علائم اصلی آرتروز مفصل ران است. وقتی شدت پیدا کند، ناهنجاری‌های مفصلی و اختلاف طول پاها نیز می‌تواند ایجاد شود. درد ناشی از آرتروز مفصل ران، در کشاله ران یا باسن قرار دارد. به طور کلی، درد با فعالیت‌هایی مانند راه رفتن، ایستادن یا چرخش بدتر می‌شود. آرتروز مفصل ران، یک وضعیت اورژانسی نیست. با این حال می‌تواند منجر به افزایش درد و سفتی مفصل شود. بسیاری از بیمارانی که شعله‌ور شدن ناگهانی این بیماری را تجربه می‌کنند، توصیه می‌شود به پزشک مراجعه کنند. برای بسیاری از این بیماران، این مجموعه علائم حاد منجر به تشخیص آرتروز می‌شود.
علائم آرتروز مفصل ران پس از پیشرفت بیماری
در اوایل دوره استئوآرتریت، علائم می‌تواند متناوب باشد. این علائم ممکن است مربوط به فعالیت‌های خاص یا فعالیت مداوم باشد. استراحت و پرهیز از فعالیت‌های تشدید‌کننده بیماری، علائم را بهبود می‌بخشد. همانطور که استئوآرتریت بدتر می‌شود، علائم می‌توانند پایدارتر یا شدیدتر شوند، به طوری که به سادگی راه رفتن روی زمین هموار می‌تواند منجر به درد شود. وقتی آرتروز مفصل ران شدید است، درد ناشی از فعالیت‌ها حتی پس از توقف فعالیت نیز ممکن است هنوز ادامه یابد. به طوری که با بدتر شدن وضعیت بیماری، اغلب به درمان‌های پزشکی مانند قرص‌ها یا تزریق‌ها کمتر پاسخ میدهد. در بسیاری از بیماران مبتلا به استئوآرتریت پیشرفته، به ویژه اگر آن درمان‌های پزشکی دیگر مفید نباشند، جراحی می‌تواند علائم را تسکین دهد. برخی از بیماران مبتلا به استئوآرتریت شدید گاهی‌اوقات می‌توانند از جراحی تعویض کامل لگن بهره مند شوند.
تشخیص آرتروز در مفصل ران
تشخیص استئوآرتریت در مفصل ران با گرفتن سابقه پزشکی و انجام معاینه فیزیکی مفصل ران شروع می‌شود.
پزشک محل درد فرد بیمار را و اینکه چقدر می‌تواند لگن خود را به خوبی حرکت دهد، بررسی میکند. اگر بیمار بدن
را روی لگنی که درد میکند، کج کند، این پاسخ بدن برای احساس درد کمتر است. پزشک از بیمار سؤالاتی می‌پرسد
که می‌تواند کمک کند تا مطمئن شود که درد واقعاً از ناحیه لگن است و به دلیل مشکل دیگری نیست. سایر شرایط مانند
فتق یا عصب فشرده شده در پشت نیز می‌تواند مشابه درد ناشی از آتروز در مفصل ران باشد. عکس‌برداری با اشعه ایکس
از لگن و ستون‌فقرات می‌تواند تعیین کند که آیا مفصل دارای ناهنجاری شده است یا خیر و ارزیابی کند که درد از کجا آمده
است. از جمله تغییراتی که با استفاده از عکس‌برداری از مفصل نشان داده می‌شوند که نشان دهنده استئوآرتریت است،
شامل:
- نازک شدن یا فرسایش در استخوان‌ها
- از دست دادن فضای مفصلی
- مایع اضافی در مفصل
اگر اشعه‌ایکس به اندازه کافی مشکل را نشان ندهد، ممکن است به تصویربرداری دیگری مانند ام‌آر‌آی یا سی‌تی‌اسکن
نیاز باشد تا تصویر واضح تری نشان دهد. اگر پزشک مشکوک باشد که آرتریت التهابی می‌تواند عامل درد مفصل ران باشد،
آزمایش‌های خون اضافی را برای بررسی سطوح التهاب و وجود آنتی‌بادی‌هایی که ممکن است نشان‌دهنده بیماری خودایمنی
مثلاً در لوپوس یا آرتریت روماتوئید باشد، درخواست میکند.
درمان استئوآرتریت مفصل ران
اگرچه هیچ درمانی برای آرتروز وجود ندارد، اما تعدادی از گزینه های درمانی وجود دارد که به تسکین درد و بهبود
تحرک کمک می کند. درمان ها به دو دسته غیرجراحی و جراحی طبقه بندی می شوند که هر کدام بسته به شرایط
بیمار مورد استفاده قرار می گیرند. این درمان ها عبارت است از:
درمان غیر جراحی آرتروز
مانند سایر شرایط استئوآرتریت، درمان زودهنگام استئوآرتریت مفصل ران، درمان غیرجراحی است.
پزشک ممکن است طیف وسیعی از گزینه‌های درمانی غیرجراحی را توصیه کند.
اصلاح سبک زندگی
برخی تغییرات در زندگی روزمره می‌تواند از مفصل ران محافظت کند و پیشرفت آرتروز را کند کند. فعالیت‌هایی
که این وضعیت را تشدید می‌کنند، مانند بالا رفتن از پله‌ها باید به حداقل برسد. همچنین جابجایی از فعالیت‌های
پرتحرک مانند دویدن یا تنیس به فعالیت‌های سبک‌تر مانند شنا یا دوچرخه‌سواری، استرس کمتری را به لگن وارد
میکند. مهم‌تر از همه اینکه کاهش وزن می‌تواند فشار وارده بر مفصل ران را کاهش دهد و در نتیجه درد کمتر و
افزایش عملکرد را به همراه داشته باشد.
فیزیوتراپی آرتروز
ورزش های خاص می‌توانند به افزایش دامنه حرکتی و انعطاف پذیری و همچنین تقویت عضلات لگن و ساق پا کمک کنند. پزشک
یا فیزیوتراپ می‌تواند به ایجاد یک برنامه تمرینی فردی کمک کند که نیازها و سبک زندگی بیمار را برآورده کند.
دستگاه های کمکی
استفاده از تکیه‌گاه به هنگام پیاده‌روی مانند عصا یا واکر می‌تواند تحرک و استقلال را حین راه رفتن بهبود بخشد. از سوی
دیگر، استفاده از وسایل کمکی مانند یک دسته بلند برای برداشتن چیزهای کم‌ارتفاع کمک میکند تا از حرکاتی که ممکن
است باعث درد شوند، جلوگیری شود.
داروها
اگر درد بر فعالیت‌های روزانه بیمار تأثیر بگذارد یا با روش‌های غیرجراحی دیگر تسکین نیابد، پزشک ممکن است دارو را به
برنامه درمانی بیمار اضافه کند. به عنوان مثال، استامینوفن یک مسکن بدون نسخه است که می‌تواند در کاهش درد خفیف
استئوآرتریت موثر باشد. با این حال، مانند همه داروها، مسکن‌های بدون نسخه می‌توانند عوارض جانبی ایجاد کنند و با داروهای
دیگری که مصرف می‌شوند، تداخل داشته باشند. بیمار باید حتماً در مورد عوارض جانبی احتمالی با پزشک خود صحبت کند. داروهای
ضد التهابی غیر استروئیدی نیز ممکن است درد را تسکین داده و التهاب را کاهش دهند. کورتیکواستروئیدها (همچنین به عنوان کورتیزون
شناخته می‌شوند)، داروهای ضد التهابی قوی هستند که می‌توانند از طریق دهان مصرف شوند یا به مفصل دردناک تزریق شوند.
درمان جراحی به منظور تعویض کامل لگن
جراحی وقتی انجام می‌شود که درمان‌های غیرجراحی نتیجه‌بخش نباشند. این جراحی می‌تواند عملکرد طبیعی
را یه بیمار بازگرداند. در ابتدا هدف از تعویض مفصل ران برای کمک به عملکردهای اساسی مانند راه رفتن است. این
جراحی می‌تواند به بیماران کمک کند تا توانایی انجام بسیاری از فعالیت‌ها و سرگرمی‌هایی را که به دلیل درد آرتروز
محدود شده‌اند، از جمله ورزش‌های سبک مانند پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و شنا را دوباره به دست آورند. این روش
که آرتروپلاستی لگن نامیده می‌شود، در گذشته با بستری بیمار در بیمارستان انجام میشد و زمان بهبودی طولانی‌تری داشته است.
اما امروزه پیشرفت در حوزه پزشکی، این تجربه را بهبود بخشیده است، به طوری که برخی از بیماران در همان روزی که عمل انجام
می‌شود، به خانه می‌روند. مفصل جایگزین می‌تواند ۲۵ تا ۳۰ سال دوام بیاورد. عوامل زیادی بر سرعت بهبودی جراحی تعویض مفصل
ران تأثیر می‌گذارند. یکی از بزرگترین عوامل این است که قبل از جراحی بیمار چقدر فعال بوده است. همچنین، انجام اقدامات قبل از جراحی
برای به حداقل رساندن خطر عفونت به جلوگیری از بروز عوارض بعدی کمک میکند.
هدف فیزیوتراپی ایرانیان کاهش درد و کمک به عملکرد، حرکت و زندگی بهتر است.
کلینیک فوق تخصصی سلامتی، درمانی و فیزیوتراپی ایرانیان ، بهترین فیزیوتراپی در اصفهان
درمان آرتروز با فیزیوتراپی
به طور کلی، مجموعه سلامت ایرانیان شامل کلینیکها و بخش های درمانی :
کلینیک فیزیوتراپی ایرانیان باشگاه بدنسازی ایرانیان کلینیک لاغری و زیبایی ایرانیان استخر آب درمانی ایرانیان فروشگاه اینترنتی محصولات طبی و پزشکی
فیزیوتراپی ایرانیان ، طی سال ها فعالیت همیشه در تلاش است تا خدمات زیر را ارائه نماید.
الکتروتراپی ، تکارتراپی ، مگنت تراپی ، فیزیوتراپی ورزشی ، لیزرتراپی ( لیزر پرتوان ) ، اولتراسوند US ، فیزیوتراپی کمر ، فیزیوتراپی زانو ، فیزیوتراپی دست ، فیزیوتراپی گردن ، فیزیوتراپی سکته مغزی ، فیزیوتراپی پارکینسون ، فیزیوتراپی پا ، فیزیوتراپی درد پاشنه پا ، فیزیوتراپی خارپاشنه ، فیزیوتراپی ACL ، فیزیوتراپی کف لگن ، فیزیوتراپی بارداری ، فیزیوتراپی کودکان ، ماساژ درمانی ، باشگاه ورزشی ، آب درمانی و …